شارشار

حزب موتلفه اسلامی اعلام کرد

ازنامزدی احمدی نژاد حمایت نخواهد کرد!

حمید رضا ترقی عضو شورای مرکزی حزب موتلفه اسلامی امروز قبل از ظهراعلام کرد در انتخابت آینده ریاست جمهوری به احتمال زیاد ازنامزدی احمدی نژاد حمایت نخواهند کرد .او ضمن اعلام این خبرگفت اینکه گزینه نهایی ما چه کسی باشد تنها به این بستگی دارد که او تا چه میزان پاسخگوی نیازهای کشور در 4 سال آینده خواهد بود؛ البته درمورد آقای احمدی نژاد وعملکرد 4 ساله دولت ایشان تا حدودی تکلیف روشن است.

معاون امور بین الملل حزب موتلفه اسلامی با اشاره به اینکه انتخاب گزینه نهایی برای انتخابات در مرحله سوم کار این حزب قرار دارد ادامه داد: «ما در مرحله اول، وضع موجود و عملکرد دولت را مورد بررسی قرار داده و درمرحله دوم به تجزیه و تحلیل شرایط احتمالی کشور در 4 سال آینده پرداخته ایم و قصد داریم در مرحله سوم وارد مصادیق شویم.»

حمید رضا ترقی همچنین ضمن رد خبر دیدار اعضای ارشد این حزب با احمدی نژاد گفت: «در هفته گذشته جلسه ای میان هیچ کدام ازاعضای حزب موتلفه اسلامی و آقای احمدی نژاد برگزار نشده است چرا که عملکرددولت آقای احمدی نژاد بطور جدی از طرف حزب ما دچارتردید قرار گرفته است .

پس چراحکومت نظامی!

فرمانده سپاه محمد رسول الله تهران بزرگ سردار عراقی امروز صبح در جمع خبرنگاران ضمن اعلام آغاز مانور به اصطلاح امنیت اجتماعی توسط نیروهای بسیجی . اعلام داشت گشت های عملیاتی بسیج دائمی وماندگار خواهدبود ازاین نظر خیال همه را راحت کنم.بسیجیان از این به بعد درکوچه وخیابان به گشت زنی خواهند پرداخت.

اولین سوالی که در ذهن هر انسانی تداعی می شود این است که با این پدیده نامتعارف که هدفی جزایجاد رعب ووحشت وترساندن مردم که دم فرو ببندن وعقب نشینی کنند ودرهر چه انتقاد واعتراض را نسبت به حکومت ودولت اش ببندن چیزدیگری نمی تواند باشد. اما به اعتقاد من مردم باید باجدیت عکس آنرا انجام بدهند. شاید کسی پیداشود واز من بپرسد استدلام از برای این نظر وپیشنهاد ام چیست ؟ اتفاقاً پرسش بسیار بجایست. پاسخ بنده روشن است به دودلیل ساده وتجربه شده حداقل بعد از انقلاب نه زمانهای بسیار دور یکی برمی گردد به بی اعتنایی مردم به حکومت نظامی های دوران اوایل انقلاب که حکومت ناچار به عقب نشینی شد, و دیگری که شامل حال حکومت مداری دوران علی خامنه ای می شود , یعنی در دوران اصلاحات زمانی که مردم همراه دانشجویان به حکومت او اعتراض کردند ودیدیم که حکومت موقتی هم که شده بود عقب نشینی کرد .(به هیچ وجه نمی خواهم در اینجا به بررسی معقولانه یا نا معقولانه بودن آن اعتراض در ان شرایط بپردازم , دراین نوشته نیز مقصدم از اعتراض , اعتراضهای مسالمت آمیز جنبش مدنی صلح طلبی ودمکراسی خواهی است نه روشهای خشونت امیز... !)

ازطرف دیگرعمل کرد نظامی دولت احمدی نژاد به نوبه خود یک اعلام جنگ تمام عیار به حقوق شهروندی مردم است، یک تهدی جدی است علیه هرگونه اعتراض در جامعه امروزین ایران.
تصاویر منتشر شده از این مانور، نیروهای ضد شورش را نشان می دهد که با کلاه خود و باتوم در مراکز شهر مستقر شده اند.همانطوریکه گفته شد دیگر قرار نیست این نیروها را به پایگاه های خود برگردانند و از پایان هفته بسیج ، این نیروها در تمام محلات شهرهای بزرگ به گشت زنی خواهند پرداخت.خوب معنی ساده این تصمیمات دولت، یک حکومت نظامی غیراعلام شده است . از این ببعد جلوگردهمایی هاو تجمعات جوانان را به ویژه در زمینه های سیاسی وفرهنگی در محیط های دانشگاهی ویا در شبها به بهانه تامین امنیت خواهند گرفت، زنان ودختران ما بیش از بیش مورد تعرض وبی حرمتی گماشتگان این دولت اوباش ها قرار خواهند گرفت و جامعه به صورت فوق العاده در خواهد آمد.

تعرض آشکارحاکمیت به آخرین نشانه های زندگی متمدانه در جامعه به اوج خود رسیده است، فضای جامعه به شدت نظامی شده است و رژه نظامیان در پایتخت ایران، چنگ و دندان نشان دادن رژیم به مردم است.
زیراموقعیت سیاسی حاکمیت راستگرای جمهوری اسلامی, با اوج گرفتن بحرانهای اقتصادی بشدت شکننده تر شده و جنگ جناح های درونی جمهوری اسلامی وارد مرحله ای تازه شده است وازاین رو اینطور به نظر می رسد که :
هر دوسمت رژیم در آینده نگرهای خود به این نتیجه رسیده اند که مردم به ادامه روند فقر وفسادوتبعیض و بیکاری اعتراض خواهند کرد و از هم اکنون اوج گرفتن اعتراضات قشرهای مختلف جامعه ازانجمله اعتراضات معلمان وزنان ودانشجویان و کارگران را حس می کنند.

اگر تا چند ماه پیش با قیمت سرسام آور نفت میشد در سطحی محدود جوابگوی گرسنگی مردم بود، اگر تا چند ماه پیش به بهانه احتمال حمله نظامی آمریکا به ایران میشد مردم را سرکوب کرد، اگر تا چند ماه پیش با شعار مرگ بر آمریکا میشد مردم را سرگرم کرد، اکنون دیگر نمی شود.
نمی شود دیگر با وعده، جوابگوی شکم های گرسنه اکثریت مردم بود، دیگر نمی شود با آزمایش موشکها و سلاح های سنگین مردم را از نگرانی حمله به ایران ترساند. دیگر نمی شود بعد از فرستادن نامه تبریک به رئیس جمهور آمریکا(از ترس فشارهای اقتصادی بیشتر) مردم را با شعار مرگ بر استکبار سرگرم کرد.
امانباید فراموش کرد که تاوان این بن بست همه جانبه رژیم را مردم باید بدهند، آیا زحمتکشان و قشرهای دیگر تحت فشار جامعه زیربار این تعرض اشکار خواهند رفت؟

آیا حکومت قدرت سرکوب اعتراضات گسترده مردم را خواهد داشت؟

آیا پاسخ دو پرسش بالامی تواند در سرنوشت حکومت ومردم تاثیر گذارباشد؟ اما چاره کار چیست؟ راه حل کدام است؟
شواهد نشان می دهدکه دولت احمدی نژاد آخرین سعی خود را خواهد کرد که با هرگونه اعتراضی، به وحشیانه ترین شیوه برخورد کند و حضور نیروهای نظامی در شهرها به همین منظور است . وگفته ها حاکی از آن است که این دولت به هر طریقی که شده می خواهد برنده انتخابات شود, اگر مردم به هوش نباشند وبه خود نیایند ونجنبند از کجا معلوم که چنین نشود, آیا می توان آنگاه با افسوس خوردن آب رفته را بجوی بر گرداند به اعتقاد من هرگزً!

چاره کار اما اعتراضات پراکنده بی منطق وبی حساب وکتابیکه منجربه شورشهای کورشود هم نیست , چراکه از اینیهم که هستیم نیز می افتیم! ، چاره کار به تنهایی اعتراضات دانشجویی هم نیست، چاره کار حتی اعتصابات پراکنده کارگران هم نیست.این اعتراضات در جامعه وجود دارند و خوب هم هست که مردم با هر درجه از توان در مقابل رژیم مقاومت می کنند. واینها همه لازم وملزوم یکدیگرند.این سرشت پدیده های اجتماعی است که تابع قوانین عمل و عکس العمل هستند وهمیشه هم معکوس عمل می کنند..
جواب ابن معضل اتحاد مسالمت آمیزوگرد آمدن در یک جبهه وسیع صلح طلبی ودمکراسی خواهی است.زیرا در مقابل عمل کرد جبهه ای باید جبهه ای عمل کرد, غیر از این هرچه با شد آب در هاون کوبیدن خواهد بود.

گفتگوی خواندنی وبیاد ماندنی!

استاد حسین علیزاده آهنگسازونوازنده چیره دست تار

ترجمه از ترکي آذربايجاني، علي قره جه لو

زماني که حسين عليزاده در شهر" والنسيا" ايالت کاليفرنيا، در مدرسه موسيقي "کال آرتس" در کلاس هاي تابستاني درس موسيقي مي داد فرصتي دست داد تا گفت و گوئي درباره موسيقي ايراني با ايشان داشته باشيم و در ضمن نظرشان را درباره موسيقي آذربايجاني بپرسيم. عليزاده از آنجائي که خود آذربايجاني تبار است با صميميت اين گفت و گو را پذيرفت. متن زير ترجمه فارسي اين گفت و گو است که به مناسبت حضور عليزاده در تورنتو در اختيار علاقه مندان قرار مي گيرد.

در سال 1962 يازده ساله بودم که برادر بزرگم براي اولين بار مرا به يک مغازه آلات موسيقي در خيابان شاه آباد تهران برد. اولين بار تار را در آن جا ديدم، به نظرم بسيارغريب مي آمد. در خانواده مان تنها کسي که به موسيقي علاقه نشان مي داد برادر بزرگم بود، ولي در ميان سه خواهر و سه برادرم يادگيري موسيقي به نام من افتاد.

ابتدا مي خواستم ويلون ياد بگيرم ولي از آنجائي که کلاس هاي ويولن پر بود در کلاس تار ثبت نام کردم. تار اگر چه قديمي ترين آلت موسيقي است ولي تا آن موقع برايم تازگي داشت. زيرا نه آن را ديده و نه صدايش را شنيده بودم. اولين بار که تار را در آن مغازه ديدم، فکر کردم چگونه مي توان آن را نواخت، ولي همه مي گفتند که بهتر از صداي تار صدائي نيست.

واقعا هم صداي تار صداي زيبائي بود. بنابراين از روزي که تار را به دست گرفتم سال ها هر روز 12 ساعت تمرين مي کردم تا جائي که معلم هايم مي گفتند تار مانع درس هاي ديگرت خواهد شد. خوب بود که پدر و مادرم و برادران و خواهرانم تحمل مي کردند، تا به امروز منت دار آن ها هستم. خانواده ما نسبتا فقير بود و من در خانه کوچک مان مجبور بودم در اطاق که زندگي مي کرديم تمرين کنم.

دوران کودکي ام بويژه در فصل تابستان در تبريز و اورميه مي گذشت در آن جا به راديو باکو گوش مي دادم، در آن طرف مرز هرچه مي گذشت هميشه توجه ما را جلب مي کرد. موسيقي آذربايجان هميشه در روحيه ام احساسي پر تلاطم ايجاد مي کرد.

بعد از اتمام کلاس موسيقي، در "کانون پرورش فکري کودکان و نوجوانان" شروع به کار کردم، در عين حال در مرکز موسيقي اصيل ايراني هم کار مي کردم و هم زمان در هنرستان هنرهاي زيبا نيز به تحصيل ام ادامه مي دادم. کار کردن هم زمان در زمينه هاي مختلف استعدادهاي ذهني ام را تقويت مي کرد، بويژه کار کردن با کودکان دنياي خيال و تصوراتم را عميق تر مي کرد.

بعدها تحصيلاتم را در دانشکده هنرهاي زيباي دانشگاه تهران در زمينه آهنگسازي و موسيقي ايراني به پايان رساندم، ولي تحصيلات واقعي ام بعد از اتمام دانشگاه شروع شد.

زندگي با موسيقي

آثاري که ساخته ام از موسيقي اصيل ايراني متاثرند. آهنگسازي را از کسي ياد نگرفتم بلکه اين يک نوع يادگيري خود به خودي بود. بسياري اوقات وقتي که نوت ها را روي کاغذ مي آورم در ذهنم اثر را تا به آخر مي شنوم. اين لحظات پربهاترين و لذت بخش ترين لحظات زندگي ام هستند. اشگ در چشمانم حلقه مي زند و احساسات گلويم را مي فشارد. اين احساس را با هيچ چيز ديگري در دنيا نمي شود مقايسه کرد.

زندگي بدون موسيقي برايم غيرقابل تصور است. خودم را بسيار خوشبخت احساس مي کنم. وقتي تار را به سينه ام مي فشارم تمام غم ها را فراموش مي کنم. موسيقي برايم منبع نيرو و جواني است. به هنگام نواختن تار خود را جواني پانزده ساله حس مي کنم، انگار که روزهاي دوازده ساعت تمرين دوباره بر مي گردند.

با موسيقي عشق و علاقه شنونده را حس مي کنم. به محض اين که پا به صحنه مي گذارم با نواختن اولين نوت ها احساسات شنونده را عميقا درک مي کنم و از آن ها نيرو مي گيرم.

هنگام اجراي موسيقي بين صحنه و شنونده احساسات غريبي رد و بدل مي شود. قبل از کنسرت هميشه پرهيجانم. قبلا از صحنه مي ترسيدم ولي اکنون با بي صبري منتظرم تا به صحنه بروم و وقتي کنسرت خوب پيش ميرود احساس پرواز مي کنم، ولي بعد از خاتمه کنسرت احساس خلاء مي کنم زيرا تو تمام هستي خود را به شنونده منتقل مي کني و از اين طريق احساسات خود را خالي مي کني. از اين بابت ناراحتي هاي زيادي متحمل شده ام، لذا بلافاصله به طبيعت، به کوه و صحرا پناه مي برم و خودم را تسکين مي دهم. ولي علي رغم همه اين ها عاشق صحنه هستم، صحنه معناي زندگي من است.

موسيقي آذربايجاني

علاقه ام به موسيقي آذربايجاني اگر هم در آثارم به شکل آشکار احساس نشود، ولي نمي تواند در خلاقيت ام موثر نبوده باشد. اين تاثير مي تواند از طريق پدرم و يا اجدادم باشد، و يا تاثيري که از طريق گوشم وارد ذهنم شده باشد. اين را نمي توانم دقيق بگويم. در هر حال تا به امروز تشبثي براي ساختن اثري آذربايجاني نکرده ام، در واقع جسارت اين کار را نداشته ام. اگر در آثارم تاثير آذربايجان وجود داشته باشد تاثيري ناخود آگاه بوده است. اگر تا به امروز اثري در ژانر موسيقي آذربايجاني نساخته ام علتش تکامل و انکشاف قدرتمند اين موسيقي در آذربايجان شمالي بوده است. براي اين که به آن سطح موسيقي برسم بايستي بسيار و بسيار کار کنم. اگر چه موسيقي "موقام" آذربايجان به دستگاه هاي موسيقي ايراني نزديک است و در بعضي مواقع حتي يکي هم هستند، ولي طرز اجراي اين دو موسيقي ملي در انسان احساس بسيار متفاوتي ايجاد مي کند. در طول تاريخ در ايران شريعت موسيقي را ممنوع کرده است، در حالي که به آواز، اذان، نوحه، مرثيه و اجراهاي ديني امکان داده است. آلات موسيقي هميشه پنهان مانده اند و تنها در مجالس خصوصي امکان استفاده از آن ها وجود داشته است، در نتيجه موسيقي انسترومنتال (موسيقي توام با آلات موسيقي ) در ايران تکامل پيدا نکرده و انکشافي در اين زمينه صورت نپذيرفته است.

در آن طرف، در آذربايجان شمالي، حداقل در اوايل قرن بيستم در اين زمينه کارهاي بزرگي شده است. موسيقي ايراني از آن جائي که قرن ها در خدمت تصوف، عرفان و دين بوده، لذا جدا کردن آن از اين خصوصيات مشگل است. موسيقي ايراني اگر از اين خصوصيات روحاني و عارفانه جدا شود ديگر نمي تواند مانند موسيقي ايراني اجرا شود. من وقتي موسيقي ايراني را با موسيقي آذربايجاني مقايسه مي کنم آن وقت است که درجه تاثير دين در موسيقي ايراني را درک مي کنم.

در مورد موسيقي آذربايجاني به جرات مي توانم بگويم که موسيقي آذربايجاني در مقايسه با تمام موسيقي هاي ملي ملل خاورميانه داراي امکانات ارکستريزه شدن بيشتري است. در اوايل قرن بيستم پرده هاي 4/1 از موسيقي آذربايجان حذف شدند و اين سبب گرديد تا آلات موسيقي کلاسيک آذربايجان بتواند در ارکسترهاي کلاسيک سمفونيک به کار روند و نيز آلات موسيقي بين المللي بتوانند متقابلا در موسيقي آذربايجان کار برد پيدا کنند.

به نظرم موسيقي آذربايجاني مملو از حس قهرماني و جسارت است. در حالي که موسيقي ايران عارفانه و غم انگيز است. درست است که موسيقي آذربايجان نيز داراي موقام هاي حزين و غمگين است، ولي وقتي آن را مي شنوي اميد و تحرک در آن احساس مي شود. در اين موسيقي حرکت و ديناميسم است. من هميشه به خوانندگان فارس توصيه مي کنم که به خوانندگان آذربايجاني گوش دهند و از طرز اجراي پرشور و مملو از روحيه آن ها الهام بگيرند.

زمان انقلاب علاقه شديدي به موسيقي آذربايجاني پيدا کردم. در تبريز به ملاقات استاد سليمي رفتم و سعي کردم تار آذربايجاني را که با تار ايراني (فارسي) خيلي فرق دارد از ايشان ياد بگيرم. عاشق تار آذربايجاني هستم، ولي متاسفانه براي استادانه زدن آلت موسيقي جديد فرصت تمرين کردن ندارم.

کار کردن روي موسيقي آذربايجاني و ساختن اثري در آن ژانر بزرگترين آرزويم است، نه به اين علت که پدرم آذربايجاني است، به اين دليل که من به قدرت موسيقي در نزديک کردن خلق هاي جهان به هم ديگر باور دارم. براي پيدايش موسيقي جهاني، موسيقي که همه خلق هاي جهان بتواند آن را درک کنند، ابتدا بايد در منطقه مان بين موسيقي هاي همسايه و برادر ديالوگ ايجاد شود، ديالوگ بين موسيقي هاي ملي آن ها را راه گشا براي اين هدف مي دانم.

امروز جوانان آذربايجاني در ايران رغبت زيادي به موسيقي آذربايجاني نشان مي دهند. اين در مناطق ديگر ايران هم به چشم مي خورد. عموما بعد از انقلاب علاقه جوانان به موسيقي ملي شان افزوده شده است. اين را مي شود يک نوع اعتراض مدني ناميد. ولي به نظرم آن چه که در ايران بويژه در تهران به عنوان موسيقي آذربايجاني عرضه مي شود، موسيقي آذربايجاني حقيقي نيست.

همچنان که آن زباني که در راديو تبريز با نام زبان آذربايجاني عرضه مي شود، زبان ترکي آذربايجاني نيست بلکه زباني فارسيزه شده است.

انکار نمي کنم که در ايران موسيقي دانان بسيار ماهر و پر استعداد آذربايجاني وجود دارند، ولي آن چه از راديو ــ تلويزيون به عنوان موسيقي آذربايجاني پخش مي شود خالص و اصيل نيست. دليلش اين است که در ايران مدارسي که بتوانند موسيقي آذربايجاني را تدريس کنند وجود ندارند. با آوردن معلمان موسيقي از آذربايجان شمالي اين مشكل به راحتي قابل حل است.

در زمان شوروي با وجود آن مرزها ما نتوانستيم آثار سمفونيک آذربايجان شمالي را ياد بگيريم. در زمان شاه حتي گوش دادن به اپراهائي مانند کوراوغلو يک نوع چپ گرائي و انقلابيگري حساب مي شد. اکنون شرايط تغيير کرده است. امروز براي ياد گرفتن فرهنگ و موسيقي خلق هاي برادر امکانات فراهم است. ما بايد از اين امکانات بهره مند شويم و با شروع از اين نقطه خلق هاي منطقه و دنيا را متحد کنيم.