شارشار

آنکه دیروزخودش را درمقابل مجلس آتش زد قبل ازهرچیز یک انسان بود . هرچند نگاه احترام آمیزبه معلولین ومجروحین وجانبازان به دلیل فدارکارها ووضیعت خاصی که دارند اولویت می یابد, ولی ازنگاه دیگراویک انسان بود ودارای حقوق انسانی اونیز زندگی را ودر کنارخانواده خویش زیستن را دوست داشت.

اوانسانی بودکه از فشار زندگی ومحرومیت های آن به بن بست رسیده وخودرا پیش دوست دشمن شرمنده یافته وسالها دربدری کشیده ودنبال یک راه وچاه, وپاسخ شنیدن ازمقامات وبه اصطلاح مسئولین بودتا شاید گره کارش گشوده شود که چنین نشد. ولذا دراوج بحران وناامیدی دست به چنین کاری زد شاید گوش شنوایی دراین مملکت دیکتاتورزده یابد که نشد ونهایت جان خویش به آتش کشید.

می گویند این شخص مشکل روحی روانی داشته اگر چنین چیزی واقعیت داشته باشد اوباید تحت معا لجه قرارمی گرفت پس جلو مجلس چکار می کرد, درثانی این اولی نیست قبل از اونیز شخص دیگری خودرا در مقابل مجلس آتش زده بود البته پُر واضح است که آخری نیزنخواهد بود, از قدیم گفته اند سالی که نیکوست از چی از بهارش پیداست مشکل گشایی که احمدی نژاد باشد از این بهتر نمی شود.

آنگاه ریاست مجلس با کمال وقاهت وبا ژستی که گویا کسی که به زندگی فاجعه آمیز خود چنین دلخراشانه پایان داده مقصراصلی است,می گوید او جانباز نبوده بلکه یک فرد عادی بوده , بیکار بوده ومتعاد بوده گویا همه این عیب ایرادهارا این شخص از شکم مادرش آورده بوده ومسولین وجامعه درآن هیچ دخیل بنوده اند. این یعنی کمال بی مسئولیتی در مقابل سرنوشت یک انسانی که از تمام مزایای حقوقی طبق قانون اساسی برخوداراست واین چیزی جزء شرمندگی برای مسولین این مملکت البته اگر حجب وحیای در آنها باشد نخواهد داشت!